سفر هوایی و بیماری های قلبی - عروقی

سالانه 2 میلیارد مسافر توسط پروازهای محلی و بین المللی جابجا می شوند. رویدادهای قلبی سهم بزرگی از موارد تغییر مسیر پروازها را به خود اختصاص می دهند. بیماران قلبی – عروقی ممکن است نسبت به تغییر اشباع اکسیژن شریانی در طی پرواز حساسیت بیشتری نشان دهند. تأثیر خالص تغییرات فشار، کاهش فشار اکسیژن شریانی است که می تواند باعث ایجاد ایسکمی و آریتمی در افراد آسیب پذیر شود، به این منظور باید پیش از پرواز اکسیژن درخواست شود. تحقیقات نشان داده که قرار گرفتن در ارتفاع بالا باعث افزایش میانگین فشار شریان ریوی می شود که احتمالاً به دلیل هایپوکسی و فعالیت سمپاتیک است. افزایش فشار متوسط شریان ریوی سبب افزایش علایم نارسایی قلب راست یا چپ در بیمارانی می شود که (ejection fraction)ef پایین دارند. دهیدراتاسیون نگرانی عمده ای در پروازهای طولانی مدت است این امر به طور نظری به علت کاستن پیش بار و برون ده قلبی، اثرات نامطلوب پرواز بر بیماران قلبی – عروقی را تشدید می کند. وسایل ضربان ساز و icdها که توسط یک رابط خارجی بی سیم قابل کنترل هستند، آهنربایی که میدان مغناطیسی قوی ایجاد کند مانع فعالیت آنها می شود. آمبولی ریوی (pe) به عنوان مقصر در مرگ های مربوط به سفر هوایی پیشنهاد شده است. همچنین ریسک dvt ساق بدون علامت در افراد بالای 50 سال در پروازهای طولانی تر از 8 ساعت در حد بالایی می باشد. موضوعی که در مورد آن بحث زیادی وجود دارد نقش درمان با آسپرین در پیشگیری از vte است. همچنین استفاده از جوراب های فشاری بنظر می رسد اقدامی منطقی در همه مسافرین بالای 50 سال که بیش از 5 هزار کیلومتر پرواز کنند، باشد. نسل فعلی پیس میکرها و icdها امکان دسترسی آسان به اطلاعات مربوط به آریتمی پرواز را فراهم خواهند کرد و ممکن است روشن شدن بیشتر تأثیر ارتفاع بر بروز آریتمی های دهلیزی و بطنی کمک نماید.